sábado, 16 de julio de 2011

Sé que los milagros no existen, pero yo conozco a uno

Me han ocurrido cosas insospechables, he vivido palos de tal calibre que me hacen questionar como aún sigo aquí, cómo aún soy capaz de vivir. El dolor me invadió millones de veces, la vida me quitó algunas de las almas a las que más quería, me han dado ganas de morirme en infinitas ocasiones.

No podía comprender eso en lo que te habías convertido, ese cambio de forma repentino me desconcertó, te cogí entre mis manos y noté como te desvanecías sin más, como podías irte con el viento, nunca supe asociarte a aquello y dudo poder hacerlo nunca.
Soplar lo que queda y polvo al polvo, que volaras y volvieras a mí una vez más, que me abrazases en el aire, que te pegaras en mis lágrimas y nunca más te marcharas de entre mis dedos.
Te fuiste tan lejos y sin embargo ahora estamos más que unidos, más juntos que nunca. Codo a codo el uno con el otro.
Escalera al cielo. Tu colgado de alguna estrella, yo a ras de suelo.
Contigo no tengo miedo, es desear algo con fuerza apretar los ojos y al volverlos a abrir algo ha cambiado y todo vuelve a sonreír de nuevo, ya has vuelto a envolverme en el aire, eres esa luz distinta que me arropa al atardecer, al amanecer y en mis horas muertas.
Sabes lo que quiero y me ayudaste a conseguirlo, quizás pensabas que lo merecía y quizás tenías razón.
Y sé que es cosa tuya porque los milagros no existen, pero sin embargo tu sigues ahí.

<<¿Cómo es posible que haya estado en tus infiernos? Es imposible, no, misterio, y quien tuviera su don!>>

4 comentarios:

  1. m'encanta nena, hoyy te veuuuu porfiin!:')

    ResponderEliminar
  2. gràciesss:') Núria tinc infinites ganes de veure't joder <3

    ResponderEliminar
  3. impresionant ;) , realment és un text molt emotiu, m'ha deixat perplex.
    Espero nous escrits :)

    ResponderEliminar